Einde van het jaar betekent voor mij: met planten schuiven. Hopelijk houdt het een keer op, maar voorlopig ben ik al drie of vier jaar zo bezig. Vorig jaar was een ingewikkelde operatie omdat er soms gras moest omgespit worden, of muurtjes gemaakt, voordat het nieuwe plekje klaar was. Maar dat bijvoorbeeld de jasmijn na vier jaar op een plek staat waar hij niet kwijnt, geeft me hoop.

Dit jaar is het verplanten anders ingewikkeld  De plekjes zijn redelijk uitgekristalliseerd, het lijkt meer op een ingewikkelde stoelendans. Met uiteindelijk een plek te weinig, vrees ik.

Startschot was achter de schutting. Het gestekte olifantsgras, dat door de buurvrouw was aangevallen omdat een blad een millimeter over de grens uitstak, heb ik daar uitgestoken en over de tuin verspreid. Daarvoor in de plaats kwam 3x grootbladige actinidia arguta die verkeerd geleverd was (had actinidia kolomikta moeten zijn). Ik kan hem, ondanks zijn lelijkheid niet weggooien, dus ik plak hem achter de schutting.

Één van de vrijgekomen plekjes daarvan werd ingenomen door een actinidia kolomikta Adam. Het daardoor weer vrijgekomen plekje, hier op de foto, ging naar de Schisandra Chinensis die wat meer zon nodig heeft. Dit is al zijn vierde plekje.

Het daarvan vrijgekomen plekje ging naar de hazelaar Cosford.

Die is nu ook al drie of vier keer verplaatst. Hij is onhandig van formaat, maar ik wil hem niet kwijt want hij is zo mooi in de winter. En ik blijf hopen dat mijn tuin op een dag, op magische wijze, twee keer ze groot wordt.

De volgende dag heb ik een sierkers uitgegraven, de hele tuin doorgedragen, maar uiteindelijk 1,5 meter van zijn oude plek in de grond gezet. Niet helemaal tevreden, maar het moet maar. Hij onttrekt in ieder geval de tuindecoratie van de buurvrouw deels aan het zicht. 

Nu moet nog de zwarte peterselievlier, drie druivelaars, een aantal zwarte bessen struiken en een persicaria. Eerder had ik al de rabarber verplaatst, die steekt zijn neus alweer boven op de nieuwe plek.

En een witte moerbei uit mijn haag. Die haag gaat redelijk. De witte moerbei is perfect voor een haag want maakt veel lage takken.

Zo wordt het betonmuurtje een beetje gemaskeerd.

Maar de oudere struiken waren al vrij groot, en wat ik nieuw daartussen had gezet, kreeg te weinig licht. Ook was er een exemplaar dat krom groeide. En in de zomer had ik twee exemplaren verplaatst die steeds door slakken werden kaalgevreten. Die mogen in de volle zon nog een jaar aansterken. Hopelijk heb ik op termijn dan een gesloten haag in plaats van de huidige gatenkaas.

De haag van kornoelje doet het ook goed, en was mooi in de herfst. Behalve een struik waar de rabarber overheen hing, die heeft zich minder ontwikkeld door gebrek aan zon.

Als uitsmijter mijn nieuwe kastje.

Een uitsmijter was het zeker. Toen ik de autodeur dichtSMEET, ging de achterruit er UIT. In duizend stukjes. Was tegen een hoek van het RVS blad aangekomen. Het was dubbel pech, want er was een inbraakpoging in mijn auto geweest twee weken eerder en sindsdien moest ik via de achterklep het zijslot openen enz. En daarvoor moest het kastje even opzij. En toen ik me ertussen had gewurmd, was ik zo blij dat dat gelukt was, dat ik vergat dat ik het kastje opzij had geschoven bij het dichtgooien van de achterdeur. Het was een dure en stressvolle 'grap' (ik kan er over een jaar waarschijnlijk wel om lachen). Maar het kastje staat nu.

Het oude kastje kwam uit het huis, zo'n kreng van geperste houtvezel dat ik niet eens in stukken kon hakken. Na vijf jaar stond het op instorten, ik kon het zo dubbelvouwen.

En het werd tijd de potjes eens op te ruimen.

In het kader van ordentelijkheid ook nog de vier jaar oude kroosjesboom rechtgezet. Dat was niet eens zoveel werk, aan één kant de wortels doorsteken en een beetje duwen.

De stenen liggen er om het oprukkende gras een beetje tegen te houden, maar het werkt niet echt. Erachter een hoop grasplaggen, die liggen inmiddels overal in de tuin. Komt allemaal goed, ooit 😬

Het is goed weer voor dit soort acties, de vorst laat zich voorlopig niet meer zien.